Əmr və nəhyin beş şərti vardır. birinci: Əmr və nəhy edən şəxs yaxşı və pis işlərin vacibliyinə və pisliklərin haram olmasına yəqinliyi olsun və özü xətadan amanda olsun.

İkinci: ehtimal versin ki, onun yaxşılığa dəvəti və pis işlərdən çəkindirməsi təsir qoyandır. bəs əgər ağılabatan bir ehtimal versə ki, onun dəvəti təsir edici olmayacaq onun vacibliyi götürülür.

Üçüncü: vacib işləri tərk edən və ya haram iş yerinə yetirən bir şəxs bu işində təkidlə durmuş olsa. bəs əgər bilsə ki, bu işi tərk edib daha onu yerinə yetirməyəcək, əmr və nəhy götürülür.

dördüncü: İş görənin haqqında əmr və nəhyin vacibliyi sabit olsun, vacibi tərk etməkdə və haramı yerinə yetirməkdə üzrü olmasın. bəs əgər haram bir işin mübah olmasına və vacib bir işin tərk edilməsinin düzgünlüyünə etiqadı olsa, bu surətdə əmr be məruf və nəhy əz munkər götürülür. həmçinin hər bir halda vacibi tərk edə və haram işə üzrü olmuş olsa, qafili tənbeh və cahilə yol göstərmək yolu ilə olsa, tənbeh edib yol göstərmək lazımdır.

Əgər əmr be məruf və nəhy əz münkərin mövzu və şərtləri mövcuddursa, onda bu iş bütün mükəlləflər üçün şəri vəzifə, insani və ictimai bir zərurət, vacib hesab olunur. Mükəlləfin evli, yaxud subay olmasının bu işə dəxli yoxdur və təkcə subay olmaqla bu vəzifə heç kəsin boynundan götürülmür.

Öz suallarınıza cavab almaq üçün bizim saytımıza etimad etdiyinizə görə təşəkkür edirik.